Rola kuratora przy karze bezwzględnej

[martini1-78]

Pan X został skazany na karę 3 lat pozbawienia wolności. W stosunku do skazanego orzeczony został zakaz kontaktowania się z dziećmi pod nieobecność ich opiekuna na okres 3 lat. I tyle. Wyrok wpłynął do naszego zespołu celem wykonania punktu, w którym mowa o wspomnianym wyżej zakazie. Po kilkutygodniowej wędrówce między trzema sądami rejonowymi, tj. tym, który wydał orzeczenie (nazwijmy go nr 1) a naszym sądem (we właściwości którego mieszka matka z dziećmi skazanego, powiedzmy nr 2) a sądem nr 3 (we właściwości którego znajduje się zakład karny, w którym karę wykonuje skazany), prezes sądu nr 2 zdecydował w końcu, że orzeczenie będzie wykonywał nasz ZKSS. Sprawa została zaewidencjonowana w wykazie Doz. Tylko co dalej? Jaka jest moja rola w wykonaniu tego orzeczenia i czy w ogóle powinno ono trafić do kuratora? Jeśli do kuratora, to którego sądu? Jak ma się w tym wszystkim realizacja art. 43§2 kk. Jedyny pomysł jaki mi przychodzi do głowy, to zwrócić się do sądu nr 1 z wnioskiem o rozstrzygnięcie wątpliwości co do wykonania orzeczenia.
Za wszelkie sugestie w trudnej dla mnie sprawie - dziękuję.[/i][/list]

[ksb]

---------- 22:25 23.09.2008 ----------

1) na jakiej podstawie sprawa została zarejestrowana w wykazie doz?
2) jeśli obowiązek został orzeczony na mocy art. 72 kk to należy ją zarejestrować w wykazie O w zespole tego sądu, który wyrokował ( kontrola realizacji obowiązku w okresie próby bez orzeczonego dozoru)
Tak myślę być powinno.

---------- 22:28 ----------

Głupoty popisałam, bo kara jest 3 lata...
Nie wiem, jak to powinno być.

---------- 22:31 ----------

Na pewno jednak nie wpisałabym tego do doz

[martini1-78]

Wpisu do wykazu Doz dokonano na podstawie §508.3 Zarządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 12 grudnia 2003 r. w sprawie organizacji i zakresu działania sekretariatów sądowych oraz innych działów administracji sądowej

[ksb]

Dokształciłam się, ale co do właściwości - pomyślałabym, że jak dozór: w miejscu pobytu skazanego.
Warto poprosić o wyjaśnienie wątpliwości.

[jurek]

W omawianej sprawie mamy najprawdopodobniej do czynienia z obowiązkiem nałożonym na skazanego na postawie art. 41a kk.

Art. 41a. § 1. Sąd może orzec obowiązek powstrzymania się od przebywania w określonych środowiskach lub miejscach, zakaz kontaktowania się z określonymi osobami lub zakaz opuszczania określonego miejsca pobytu bez zgody sądu w razie skazania za przestępstwo przeciwko wolności seksualnej lub obyczajności na szkodę małoletniego oraz w razie skazania za umyślne przestępstwo z użyciem przemocy, w tym przemocy przeciwko osobie najbliższej; obowiązek lub zakaz może być połączony z obowiązkiem zgłaszania się do Policji lub innego wyznaczonego organu w określonych odstępach czasu.
§ 2. Sąd orzeka obowiązek powstrzymania się od przebywania w określonych środowiskach lub miejscach, zakaz kontaktowania się z określonymi osobami lub zakaz opuszczania określonego miejsca pobytu bez zgody sądu w razie skazania na karę pozbawienia wolności bez warunkowego zawieszenia jej wykonania za przestępstwo przeciwko wolności seksualnej lub obyczajności na szkodę małoletniego; obowiązek lub zakaz może być połączony z obowiązkiem zgłaszania się do Policji lub innego wyznaczonego organu w określonych odstępach czasu.
§ 3. Sąd może orzec obowiązek powstrzymania się od przebywania w określonych środowiskach lub miejscach, zakaz kontaktowania się z określonymi osobami lub zakaz opuszczania określonego miejsca pobytu bez zgody sądu na zawsze w razie ponownego skazania sprawcy w warunkach określonych w § 2.

Nadzór nad wykonywaniem takiego obowiązku powierza się zgodnie z art. 181a kkw kuratorowi sądowemu.

Art. 181a. § 1. W razie orzeczenia obowiązku powstrzymania się od przebywania w określonych środowiskach lub miejscach, zakazu kontaktowania się z określonymi osobami lub zakazu opuszczania określonego miejsca pobytu bez zgody sądu, sąd przesyła odpis wyroku jednostce Policji, a także odpowiedniemu organowi administracji rządowej lub samorządu terytorialnego, właściwemu dla miejsca pobytu skazanego.
§ 2. Nadzór nad wykonywaniem obowiązku powstrzymania się od przebywania w określonych środowiskach lub miejscach, zakazu kontaktowania się z określonymi osobami lub zakazu opuszczania określonego miejsca pobytu bez zgody sądu powierza się zawodowemu kuratorowi sądowemu.
§ 3. W sprawach związanych z wykonywaniem obowiązku powstrzymania się od przebywania w określonych środowiskach lub miejscach, zakazu kontaktowania się z określonymi osobami lub zakazu opuszczania określonego miejsca pobytu bez zgody sądu właściwy jest sąd rejonowy, w którego okręgu ustalono miejsce pobytu skazanego.
§ 4. Przepisy art. 169 i 172 stosuje się odpowiednio.



Powołując się na Prof. Zbigniewa Hołde i Kazimierza Postulskiego:

1) Nadzór zawodowego kuratora sądowego ( § 2) nie jest dozorem w rozumieniu przepisów Kodeksu karnego wykonawczego, a jedynie stosuje się do niego, i to tylko odpowiednio, niektóre ( art. 169 i art. 172) przepisy o dozorze. Jest to zatem forma tzw. "dozoru uproszczonego" . Oznacza to, że do tego "nadzoru" nie ma zastosowania m.in. art. 73 § 2, w zakresie dotyczącym składania wniosków i udziału w posiedzeniu sądu.
(2) Właściwość miejscową zawodowego kuratora sądowego do wykonywania czynności związanych z nadzorem określa ustalone przez sąd miejsce pobytu skazanego.
(3) Zmiana określonego miejsca pobytu skazanego wymaga zgody sądu. Oznacza to konieczność wydania w tym przedmiocie postanowienia sądu.
(4) Sposób wywiązywania się przez skazanego z obowiązków związanych z orzeczonym środkiem karnym wynikający m.in. z informacji policji ( § 1) i kuratora ( § 2) może mieć istotne znaczenie przy orzekaniu o skróceniu zakazu ( art. 84 i art. 84a § 1 k.k.). Natomiast informacje wymienionych podmiotów o uchylaniu się skazanego od tego środka może być przesłanką zarządzenia wykonania kary warunkowo zawieszonej (art. 75 § 2 k.k.).
(5) Właściwy funkcjonalnie do orzekania w kwestiach wskazanych w dwóch poprzednich tezach jest sąd, który wydał wyrok w pierwszej instancji ( art. 3 § 1 w zw. z art. 242 § 4). Sąd rejonowy, o którym mowa w § 3 jest właściwy tylko w sprawach związanych z wykonywaniem środka karnego, a nie w sprawach związanych z orzekaniem w przedmiocie jego wykonywania (arg. a contrario z art. 163 § 1 i 178 § 1).

Mam nadzieje że rozwiałem wątpliwości.
Jeśli coś nie jest jasne proszę o pytania.

[martini1-78]

Jurku, jak zawsze - niezwykle rzeczowo. Dziękuję.
Mój skazany przebywa w zk, we właściwosci działania już innego niż mój - sądu rejonowego. Zgodnie z tym, co napisałeś powinnam ten "nadzór" przekazać. A jak ma się w tym wszystkim realizacja art. 43§2 kk ?

[jurek]

art. 43 § 2 kk w tej sprawie ma się tak jak do innych środków karnych czyli:
Orzeczony zakaz obowiązuje od uprawomocnienia się orzeczenia. Okres, na który orzeczono wymieniony środek karny, nie biegnie w czasie odbywania przez skazanego kary pozbawienia wolności - chociażby orzeczonej za inne przestępstwo. Taka regulacja ma na celu uniknięcie fikcji zakazu, skoro skazany, przebywając w zakładzie karnym, nie mógłby i tak korzystać ze swoich praw w tym przypadku z kontaktu z dziećmi. Regulację art. 43 § 2 należy jednak interpretować ściśle, a to oznacza, że faktyczne pozbawienie wolności w postaci zatrzymania lub tymczasowego aresztowania nie wstrzymuje biegu orzeczonego zakazu, nie jest bowiem odbywaniem kary pozbawienia wolności.
Orzeczony zakaz obowiązuje w czasie korzystania przez skazanego z przerwy lub urlopu w wykonywaniu kary pozbawienia wolności, a tym bardziej w okresie ucieczki z zakładu karnego. Należy dodać, że nieprzestrzeganie orzeczonego zakazu w okresie przerwy w odbywaniu kary oraz warunkowego zwolnienia może stanowić podstawę ich odwołania, wypełnia bowiem znamiona występku z art. 244 k.k.
Bieg okresu, na który orzeczono środek karny, ulega zawieszeniu na okres odbywania kary pozbawienia wolności, Zawieszenie biegu środków karnych zmierza do tego, by skazany odczuł ich wykonanie. Orzekanie środków karnych ma bowiem sens, gdy pozbawia się skazanego praw, z których - gdyby nie ich orzeczenie - mógłby korzystać. Pozbawienie zaś wolności samo w sobie w istotny sposób ogranicza korzystanie z praw, których dotyczą te środki. W okresie odbywania tej kary dolegliwość środka karnego, jednocześnie wykonywanego, stawałaby się fikcją. Bieg środka karnego ulega zawieszeniu zarówno w przypadku zasadniczej, jak i zastępczej kary pozbawienia wolności.

Zawieszenie biegu następuje tylko w tych okresach, które stanowią faktyczne odbywanie kary pozbawienia wolności, zatem wtedy, gdy skazany przebywa w zakładzie karnym. W czasie, gdy faktycznie nie odbywa kary, okres, na jaki orzeczono środek karny, biegnie zatem bez zawieszenia. Chodzi zarówno o czas między orzeczeniem kary a rozpoczęciem jej wykonywania, jak i o te sytuacje, gdy skazany opuszcza na jakiś czas zakład karny, czyli jak pisałem wyżej w trakcie udzielonej skazanemu przerwy w odbywaniu kary czy też w razie jego ucieczki. Uzasadnieniem dla normalnego biegu komentowanego środka karnego we wspomnianych okresach jest to, że skazany przebywa wówczas (często przez długi okres) na wolności i mógłby - gdyby nie pozbawienie praw, obowiązek czy zakaz - korzystać z praw, których dotyczą te środki karne. Dolegliwość związana z zastosowaniem środków karnych w tych okresach nie jest zatem fikcyjna. Odpada więc przyczyna zawieszenia ich biegu

Zawieszenie biegu środków karnych nie ustaje jednak w przypadkach, gdy przebywanie skazanego poza zakładem karnym ma charakter krótkotrwały (opuszczenie zakładu karnego z tytułu nagrody czy też w wypadkach losowych). Pod względem prawnym jest on w takich przypadkach nadal osobą odbywającą karę pozbawienia wolności. Artykuł 140 § 4 k.k.w. stanowi bowiem wyraźnie, że przerw tych nie odlicza się od okresu odbywania kary pozbawienia wolności - zatem a contrario stanowią one okres jej odbywania.